MEM-U ZİN DEN YEŞEREN ŞIWAN

Yenibosna Metro Durağından kalkan Taksim Otobüsüne binmiştim. Trafik ağır işliyordu. Körüklü uzun otobüsün orta kapısının yanındaki koltuğa oturmuştum. Oturacak yer kalmamıştı. Otobüs şöförü kapı önlerinde biriken yolcuların arkaya doğru ilerlemelerini istiyordu. Ayakta bile yer kalmamıştı. Yanımda biri vardı. 22-23 yaşlarındaydı. Dikkatle elindeki kitabı okuyordu.Kitabın yarısına kadar gelmişti. Göz ucuyla baktığımda ona baktığımı anladı. Bir refleksle kitabı benden gizlemeye çalıştı. Kürtçe bir kitap okuduğunu anlamıştım. Yüzüme baktı.Sonra yine kitaba baktı. Gizleyemeyeceğini anladı. Kim bilir belki de kitabın en heyecanlı bir yerinde araya girmiştim. Gözlerini kitaptan kaldırarak bana baktı. Bakmasını fırsat bilerek onunla hemen konuşmaya başladım. Kürtçeyi iyi okuyan biri olduğunu anlamıştım. Ona hangi kitabı okuduğunu,Kürtçe okumayı nasıl öğrendiğini sordum. Tedirgin bir hali vardı. Sorduğum sorulara cevap verip vermeme konusunda kararsızlık içindeydi. Rahatlasın diye ben de kendimi anlatmaya başladım. Kısa bir süre içinde bana karşı bir güven kazandığını anladım. Kitabı bırakıp sohbet etmeye başladık. Sohbet sırasında tanıştık. Onun adı Şiwan’ dı. Babası Kürttü. Şıwan’ı sevdiği için adını Şiwan koymuştu. Evde hep Türkçe konuşulduğu için Şıwan, Kürtçe öğrenememişti. 17 yaşına kadar.

Şıwan’ın babasının yüzlerce kitaptan oluşan bir kitaplığı varmış. Şıwan, bir gün babasının kitaplarını yeni taşındıkları evde kolilerden çıkarıp kitaplık raflarına dizerken yüzlerce kitap arasından farklı olan bir kitabı görmüş.Yüzlerce kitap arasında böyle bir kitap bir tane imiş. Başkaca yokmuş. Diğer kitapların hepsini raflara yerleştirmiş, o kitabı ise eline almış,incelemiş. Sadece Kürtçe bir kitap olduğunu anlamış. İçeriğini hiç anlamamış. Kitabın üzerinde MEM-U ZİN yazılı imiş. Kitabı okuyamadığı için çok üzülmüş. Kitabı yine de yanına almış. Okumak için Kürtçe öğrenmeye karar vermiş.Kitapçılardan aldığı Kürtçe gramer ve sözlüklerden Kürtçe öğrenmeye çalışmış bu da yetmemiş.Kürtçe kurslarına devam etmiş. Kürtçe okuyup yazmayı öğrenmiş. Çıkan Kürtçe kitapların büyük bir kısmını okuyormuş. Ayrıca kendisi de Kürtçe öyküler yazıyormuş.

Bu güzel rastlantı sonucu Şıwan’la tanışmama çok sevinmiştim. Sohbetimizin sonunda “ o gün o kitabı bulmam toprağından uzaklarda toprağını arayan bir tohum gibiydi. O tohumu bulunduğu yerden alarak ektim. Tohum yeşermişti. Kürtçe’yi öğrendim, okuyorum, yazabiliyorum”. Demişti. Vedalaşma zamanı gelmişti. Ben Aksaray’da indim. Şıwan Taksim’e devam ediyordu.

Ahmed-ı Xani’nin yüzlerce yıl önce Mem-u Zin’le ektiği tohumları,torunları yeşertmeye devam ediyorlar. O’nun arzusu da bu değil miydi?

YAZAR:FEYZİ ÇELİK

http://www.ajansucuncugoz.com